Το Χριστιανικό Πάσχα, ή κοινώς Πασχαλιά ή Λαμπρή, είναι η σπουδαιότερη γιορτή του χριστιανικού εκκλησιαστικού έτους. Πιστεύεται ότι έχει τις ρίζες του στο Εβραϊκό Πεσάχ, την πρώτη από τις 3 μεγάλες γιορτές των Ισραηλινών κατά τις αρχές της Άνοιξης. Οι Χριστιανοί γιορτάζουν το Πάσχα, την ανάσταση του Χριστού και την απελευθέρωσή τους από την αμαρτία και το θάνατο, δίνοντας ένα άλλο νόημα στην εορτή. 

Τους πρώτους μ.χ. αιώνες, λόγω της δίωξης των Χριστιανών, οι εορτασμοί της Μεγάλης Εβδομάδας και του Πάσχα δεν υπήρχαν. Τα έθιμα άλλαξαν από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και οι πρώτες λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας ξεκίνησαν στην Ιερουσαλήμ. Μετά από απόφαση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, το 325 μ.χ. το Πάσχα ορίστηκε να εορτάζεται σ’ όλη τη Χριστιανοσύνη την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, προκειμένου να τηρείται η σειρά των γεγονότων, μετά το εβραϊκό Πάσχα.

Κατα τη λειτουργία της Ανάστασης, ο Παπάς λέει το «δεύτε λάβετε φως» στην Ωραία Πύλη και οι πιστοί μεταφέρουν την ιερή φλόγα με τις λαμπάδες τους μέχρι τα σπίτια τους, για να έχουν την ευλογία του Αναστάντος Χριστού. Οι πιστοί μετά τη λειτουργία της Ανάστασης, και για 40 ημέρες, δίνουν το φιλί της αγάπης με της ευχές " Χριστός Ανέστη και Αληθώς Ανέστη". Κατά το έθιμο, μετά την Ανάσταση ακολουθεί δείπνο στα σπίτια των πιστών με την παραδοσιακή μαγειρίτσα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά έθιμα για το Χριστιανικό Πάσχα, το πιο διαδεδομένο όμως είναι την Κυριακή του Πάσχα, όπου οι παραδοσιακές σούβλες με αρνί και κοκορέτσι παίρνουν θέση στους κήπους και τις αυλές των σπιτιών και γλεντούν. Την ημέρα του Πάσχα επίσης κατά το έθιμο, τσουγρίζουμε κόκκινα αβγά, επειδή συμβολίζουν το αίμα του Χριστού, που έδωσε για τη σωτηρία του κόσμου.

Η Εκκλησία μας για 40 μέρες μετά το Πάσχα έχει καθιερώσει και την λεγόμενη Αναστάσιμη Προσευχή.

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι,
προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον,
Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον.
Τὸν Σταυρόν σου Χριστὲ προσκυνοῦμεν
καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν
ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν·
σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν,
ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν,
τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν.
Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί,
προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν·
ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ
χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.
Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον,
ὑμνοῦμεν τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ·
Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι᾿ ἡμᾶς,
θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.

Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου καθὼς προεῖπεν, ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μέγα ἔλεος.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀναστήθηκε ἀφοῦ κατέβηκε καὶ δίδαξε στοὺς νεκρούς, καταπατώντας μὲ τὸν θάνατό του τὸν θάνατον καὶ σὲ ὅσους βρίσκονταν σὲ τάφους χάρισε ἔτσι τὴν ἀληθινὴ ζωή.

Ἀφοῦ εἴδαμε τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ,
ἂς προσκυνήσουμε τὸν ἅγιο καὶ Κύριο,
τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ ποὺ εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος.
Τὴν Σταυρική Σου θυσία Χριστὲ προσκυνοῦμε
καὶ τὴν ἁγία σου Ἀνάσταση
ὑμνοῦμε καὶ δοξάζουμε·
διότι Ἐσὺ εἶσαι ὁ Θεός μας,
καὶ Θεὸ ἄλλον ἐκτὸς ἀπὸ Ἐσένα δὲν ἀναγνωρίζουμε κανένα,
καὶ μόνο τὸ ὄνομά Σου σημαίνει Θεὸς γιὰ ἑμᾶς.
Ἐλᾶτε ὅλοι οἱ πιστοί,
ἂς προσκυνήσουμε τὴν ἁγία ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ·
ἀφοῦ ἡ ἀνάστασή Του ποὺ ἔγινε μετὰ τὴν Σταυρική Του Θυσία,
ἔφερε μεγάλη χαρὰ ποὺ ἀπλώθηκε σὲ ὅλον τὸν κόσμο.
Παντοτινὰ θὰ εὐλογοῦμε τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου,
καὶ παντοτινὰ θὰ ὑμνοῦμε τὴν ἀνάστασή Του.
Διότι, ἐπειδὴ ὑπέμεινε Πάθη καὶ Σταυρό ἀπὸ ἑμᾶς γιὰ ἑμᾶς,
κατανίκησε κι ἔδιωξε τὸν θάνατο.

Μὲ τὴν ἀνάσταση Του ἀπὸ τὸν τάφον ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὅπως εἶχε πεῖ πρὶν τὰ ἅγια πάθη Του, μᾶς χάρισε τὴν ἀληθινὴ αἰώνια ζωή καὶ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ στὶς ταπεινές μας ὑπάρξεις.