Πληροφορίες

Συναντώντας τη μονή αυτό που εντυπωσιάζει αμέσως το μάτι στη θαλασσινή δυτική της πλευρά, είναι η πέτρινη θεμελίωση με τις διακοπτόμενες καμάρες πάνω στην οποία συνωστίζονται τα κελιά των μοναχών αλλά και τα διάφορα δωμάτια για τις άλλες λειτουργίες του συγκροτήματος. Ο τρούλος του Καθολικού, αποφασισμένος, ορθώνεται καθαρά στο κέντρο της μονής, αφιερωμένος στον Αγ. Γεώργιο. Ιστορικά η μονή αναφρέρεται για πρώτη φορά στα χρόνια του αυτοκράτορα Νικηφόρου Γ΄ Βοτανειάτη (1083). Η ιστορία έχει κι εδώ πάρει το γνωστό μονοπάτι: πειρατικές επιδρομές, καταστροφές και ανακαινίσεις με δωρεές βυζαντινών ηγεμόνων των παραδουνάβιων περιοχών, πυρκαγιές που κατέκαψαν τον έντυπο πλούτο της, λεηλασίες και επαχθείς φόροι των τούρκων, ευεργεσίες από λαϊκούς.

Η μονή διαθέτει το μεγαλύτερο ελληνικό καθολικό στο Όρος, με πολύχρωμο, μαρμάρινο τέμπλο χωρίς τοιχογραφίες, αλλά με τις περίφημες ψηφιδωτές εικόνες των αγίων Δημητρίου και Γεωργίου. Λίγα μέτρα πιο πάνω υπάρχει και δεύτερο, παλαιότερο, καυολικό, ο νάρθηκας του οποίου ενσωματώνεται στην δυτική πλευρά των κελιών της τράπεζας, το οποίο φέρει τοιχογραφίες Κρητικής σχολής και ξυλόγλυπτο τέμπο του 17ου αι. Το πολυτιμότερο κειμήλιο της μονής είναι το τεμάχιο από το Τίμιο Ξύλο και τα περίπου 300 χειρόγραφα στην οργανωμένη βιβλιοθήκη.

Βορειανατολικά της μονής οδηγούμαστε στη Σκήτη Ξενοφώντος, όπου έζησε για λίγο  ο λογοτέχνης μας Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης.

Δυστυχώς δύο από τα μεγαλύτερα κειμήλια της μονής, ένα ευαγγέλιο του 9ου και ένα του 11ου αι., «αγοράστηκαν» από τον άγγλο «περιηγητή» R. Curzon. Φυσικά χάθηκαν για πάντα.

Χάρτης